News

Πνοές τέχνης στο Άλσος της Νέας Σμύρνης

ΤΟ ΒΗΜΑ – Πολιτισμός : Εργα γλυπτικής που συνομιλούν με τη φύση

Εννέα καλλιτέχνες συμμετέχουν στην ομαδική έκθεση με τίτλο «Πνοές Τέχνης» στο Αλσος Νέας Σμύρνης

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΛΥΜΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ | Τετάρτη 1 Σεπτεμβρίου 2010

Πρόκειται για ένα πράσινο καταφύγιο, από τα λιγοστά που διαθέτει η πυκνοδομημένη Αθήνα. Το Αλσος Νέας Σμύρνης είναι ένας πνεύμονας που «ανήκει» στους 120.000-140.000 κατοίκους ενός μεγάλου δήμου όπως αυτός της Νέας Σμύρνης και ο οποίος από σήμερα θα πάρει μια διαφορετική μορφή. Εννέα καλλιτέχνες καλούνται να διαμορφώσουν τον χώρο με έργα γλυπτικής και εικαστικές εγκαταστάσεις, υπογραμμίζοντας είτε με τον ένα είτε με τον άλλον τρόπο τη σχέση του ανθρώπου με το φυσικό τοπίο. Από σήμερα και ως τις 17 Οκτωβρίου 2010, ο Κώστας Βαρώτσος, ο Μάρκος Γεωργιλάκης, η Βένια Δημητρακοπούλου, ο Γιώργος Ευσταθουλίδης, ο Γιώργος Λαζόγκας, η Αφροδίτη Λίτη, η Δήμητρα Σιατερλή, η Γιούλα Χατζηγεωργίου και η ομάδα τέχνης 242 (Κώστας Μάντζαλος και Κωνσταντίνος Κουννής) θα εμφυσήσουν μια διαφορετική πνοή στο Αλσος. Ο λόγος για την ομαδική έκθεση με τίτλο «Πνοές Τέχνης» που διοργανώνεται από τον Πολιτιστικό Οργανισμό του Δήμου Νέας Σμύρνης.

«Την αφορμή της έκθεσης μάς την έδωσε το ίδιο το μέρος» λέει στο «Βήμα» η επιμελήτρια της έκθεσης, ιστορικός τέχνης Χάρις Κανελλοπούλου, η οποία επισημαίνει ότι ως μεγάλος αναπλασμένος πράσινος χώρος και μάλιστα στην καρδιά της Αθήνας, το Αλσος έχει το προτέρημα να σε αποκόβει από την πόλη και να σε εισαγάγει σε ένα διαφορετικό μικροκλίμα. «Σε αυτό το πλαίσιο,οι καλλιτέχνες προσκλήθηκαν να επισκεφθούν τον χώρο και να δημιουργήσουν έργα σε σχέση με τον άνθρωπο και το περιβάλλον όχι κάτω από μια στενή οικολογική έννοια» μας εξηγεί. Το αποτέλεσμα, ο καθένας από τους συμμετέχοντες εικαστικούς να προσεγγίσει διαφορετικά το θέμα. Στην έκθεση παρελαύνουν λόγου χάριν καθημερινές εικόνες της φύσης, όπως το νωχελικό αλλά επιβλητικό σαλιγκάρι του Γιώργου Ευσταθουλίδη, το λιτό ξύλινο δέντρο του Μάρκου Γεωργιλάκη και ο ορειχάλκινος κόκορας της Αφροδίτης Λίτη, σύμβολο επαγρύπνησης και αναγέννησης από το σκοτάδι της νύχτας στο φως της ημέρας. Αλλα έργα συνομιλούν με τα φυσικά στοιχεία μέσα από τις αδιάκοπες εναλλαγές του φωτός, του ήχου ή του ανέμου, όπως η εγκατάσταση του Κώστα Βαρώτσου ή ο ιστός της Δήμητρας Σιατερλή που πλέκεται περίτεχνα στους κορμούς των δέντρων. «Πρόκειται για έργα τα οποία υποδηλώνουν ότι στο φυσικό τοπίο ο άνθρωπος “κερδίζει” πολλές και διαφορετικές εικόνες που είναι δύσκολο να συγκεντρώσει κλεισμένος στο γραφείο ή στο διαμέρισμα» αναφέρει η Χάρις Κανελλοπούλου. Υπάρχουν, επίσης, οι δημιουργίες εκείνες που από μόνες τους αποτελούν ένα σχόλιο πάνω στην αντιμετώπιση του περιβάλλοντος από τους ανθρώπους. Με αφορμή τη λειτουργία του πάρκου ως χώρου δραστηριότητας για τα παιδιά, ο Γιώργος Λαζόγκας επιλέγει μια ακατέργαστη πέτρα για να στήσει ένα ιδιότυπο «βωμό» αφιερωμένο στο παιχνίδι και στην παιδική ευρηματικότητα. Μία εμβληματική ορειχάλκινη μορφή- έργο της Βένιας Δημητρακοπούλου- βυθισμένη στις σκέψεις της, μοιάζει να απολαμβάνει και να στοχάζεται με αφορμή την ηρεμία και την ομορφιά του φυσικού τοπίου. Οι πινακίδες, τέλος, που στήνει η Γιούλα Χατζηγεωργίου στο Αλσος και οι φωτεινοί κύβοι με σχέδια από οικοδομικές εστίες από την ομάδα τέχνης 242 σχολιάζουν εικόνες του αστικού τοπίου που επιβάλλονται στη φύση και μας καλούν να αναλογιστούμε τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε όσα το περιβάλλον απλόχερα μας προσφέρει.